De tijd vliegt!
Het is de bedoeling dat er elke dag een bericht komt, maar het lijkt wel alsof de tijd je door de vingers glipt. Maar we werken hard en het ziet er naar uit dat we er met zijn allen een goede Wereldvrouwenconferentie van gaan maken.
Ik probeer de schade in te halen.
Zondag 20-2:
’s Ochtends vroeg uit de veren en direct naar het terras (boven, in de posada - het pension) om te internetten. 7 uur ’s ochtends in Caracas was de afspraak voor een internationale chat – alleen Turkije was er. Iedereen gaat er van uit dat we nu verder praten in Venezuela. De komende dagen komen veel initiatiefneemsters aan in Caracas.
Na ontbijt en koffie gaan de meesten op stap naar het park ‘La Estancia’.
Overzicht stand van zaken
Monika en ik blijven achter in de posada om ons voor te bereiden op de komende overleggen van initiatiefneemsters uit de hele wereld. Op het terras bespreken we - in de schaduw, want het is heerlijk weer - wat we de afgelopen dagen allemaal gehoord en ervaren hebben. Na een paar uur werk hebben we ons overzicht klaar.
Het nationale Voorbereidingscomité van Venezuela heeft ons gisteren bericht over al het werk dat ze hebben verzet: over de plaatsen van de conferentie (Bolivariaanse Universiteit en Nuevo Circo) en hoe moeilijk het is om hier afspraken te maken; over het bekendmaken van de conferentie, over hun folders, hun contacten met de pers, over de problemen met het ministerie van buitenlandse zaken (visa die niet worden afgegeven); de voorbereiding van de openingsceremonie, etc.
De brigades en commissies (met mensen uit Venezuela, Duitsland, Nederland en Afghanistan) die sinds 1 februari in Caracas zijn, hebben zich vooral gericht op de logistiek: transport, overnachtingsmogelijkheden voor honderden vrouwen, voedselvoorziening tijdens de conferentie, voorbereiding van de culturele bijeenkomsten, vertaling (allemaal vrijwilligers!), workshops, financiën, inschrijving etc.
We hebben een goed beeld gekregen van wat allemaal al gedaan is, maar tegelijkertijd is duidelijk geworden, hoeveel werk we nog met zijn allen zullen moeten verzetten.
Aan het eind van de middag komen de brigades terug uit het park en eten we gezamenlijk in de posada een lekkere verse groenteschotel en heerlijk papajasap.
Op ons verzoek vertelt Luis Lavandeyra, een bij ons in de posada verblijvende 83-jarige Cubaan, ’s avonds aan zo’n 30 ‘brigadistas’ over zijn strijdervaringen met Che Guevara. Over bijzondere ervaringen, over de houding van Che, over zijn karakter en principes. Nadat de bijeenkomst voorbij was, ging de discussie met hem buiten nog door.
Tot slot van de avond gaan we op de hoek wat drinken. Hier leer ik een vrouw kennen, die ik heb uitgenodigd voor de Wereldvrouwenconferentie – in mijn beste Spaans. Ze stelt me voor aan haar familie – en een foto! ¿Of ik langs wil komen, als ik tijd heb?
Jammer dat we nog geen goede internationale folder hebben.
Later meer ..
Hasta pronto y saludos de Halinka
Geen opmerkingen:
Een reactie posten