Maandag 22 februari
Opnieuw een stralende dag!
Om 7 uur a.m. is het ongeveer 18.30 uur in India, dus ik kan Sonal nog net bereiken voor een chat! We bereiden samen met Joan uit de Filipijnen, Bulelwa uit Zuid-Afrika, Clarisse uit Mali en Monika uit Duitsland de Algemene Vergadering – van de delegaties - voor van de Wereldvrouwenconferentie. Nu nog via chats en e-mails – aan het eind van de week zijn de meesten gelukkig in Venezuela, dan kunnen we weer gewoon met elkaar praten.
Na het ontbijt (lekkere perico – roerei, ui, tomaat en een areppa) op pad met de metro naar het centrum, op pad naar de tv-studio van ANTV. De televisie van de Asamblea Nacional is midden in het gebouw van het parlement bij de Plaza Simon Bolivar.
Hier worden Karola uit Duitsland, Dilia uit Venezuela en ik geïnterviewd over de conferentie.
Voordat we binnen zijn, moeten we wel een paar soldaten ervan overtuigen, dat wij echt degenen zijn die verwacht worden! Maar daarna werden we hartelijk ontvangen en omhelsd door de regisseur, de presentatrice en de anderen in de studio. Dat is hier heel gebruikelijk, hoor, en echt iets voor mij.
Op een stoel geplant en geschminkt.
En één voor één komen we aan de beurt, gelukkig hebben we zelf een vertaalster bij ons, want anders was het me niet gelukt om de vragen te begrijpen, laat staan ze te beantwoorden. We krijgen een uur de tijd om over de conferentie te vertellen. De vragen aan mij betreffen vooral de situatie en strijd van vrouwen én mannen in Nederland en of Chavez achter de conferentie staat. Aangezien hij net publiekelijk zijn steun aan de conferentie heeft uitgesproken, roepen we hem op om zijn steun in daden om te zetten. En ervoor te zorgen dat de 9 vrouwen die nog geen visum hebben, deze heel snel krijgen.
Na het interview naar buiten waar honderden verpleegsters demonstreren voor meer loon. De lonen zijn weliswaar de laatste jaren omhoog gegaan, maar de prijzen zijn in verhouding veel meer gestegen.
Prijzen
We merken dat zelf ook. Maar niet alles is even duur.
Voedingsmiddelen als brood (1 baguette = 1 Bf), fruit en groente zijn heel goedkoop. En kaas wordt veel gegeten en is ook goed betaalbaar. En daar houden de ‘brigadistas’ en de initiatiefneemsters het ‘s avonds ook vaak bij. Eten in restaurants, ook in kleine snackbars, is vaak duur, eenvoudige gerechten tussen 50 en 100 Bf (10-20 Euro) en met vlees nog duurder.
Hoewel we ook een paar eethuisjes gevonden hebben, waar je goedkoper een hele maaltijd kunt eten. Dat doen we dan meestal tussen de middag (30 Bfs).
Omdat Venezuela buiten olie nauwelijks eigen industrie heeft, wordt alles geïmporteerd, dat is de reden voor die hoge prijzen. We hebben geprobeerd erachter te komen hoe de inwoners dat voor elkaar krijgen, maar dat is ons tot nu toe niet helemaal duidelijk. Minimuminkomens en laagste pensioenen bedragen ongeveer 1200 Bfs (240 Euro). Mensen met een volledige baan krijgen daar bovenop nog voedselbonnen ter waarde van 900 Bfs. Ik noem maar een paar voorbeelden voor jullie om een indruk te krijgen. Tegenover dit inkomen staan bijvoorbeeld de volgende prijzen: een kleine vruchtenyoghurt 1,40 Euro, een pakje kleine worstjes 10,- Euro, 100 gr salami 3,20, 1 literfles water 1,40 Euro, een kg. avocado’s 7,- Euro etc. Vlees is erg duur.
Maar voor automobilisten zijn er goede berichten: 10 l benzine kost 1 Bf, dus 20 cent, vorige week kon je in de krant lezen dat in Venezuela meer aardolie voorkomt dan in Saoedi-Arabië!
Later meer…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten