We zijn in Venezuela en we zijn online!!
Hallo allemaal!
We zijn in Venezuela!
Vrijdagvond werden Ellen en ik hartelijk ontvangen in Caracas door vrouwen en mannen van de Internationale Brigades uit Venezuela, Duitsland en Nederland.
En zaterdag zaten we al in het kantoor van het Venezolaanse Voorbereidingscomité van de Wereldvrouwenconferentie en doen we volop mee aan de discussies en voorbereidingen. Het is hier heerlijk weer, de lucht is blauw en de bergen zijn groen, of bedekt met huizen in allerlei kleuren.
Vrijdagavond
Ongeveer half zes lokale tijd – 11 uur in Nederland - kwamen we vrijdagavond aan op het vliegveld van Caracas, in een grote hal opgetuigd met grote banieren met o.a. ‘vivar en el socialismo’ erop. Buitengekomen werden we door een warme deken omhuld en begroet door een prachtige, rode ondergaande zon.
Daarna was het direct aardedonker. Bij volle maan reden we naar de stad: bergen en bergen met lichtjes. Er wonen zo’n 6,5 miljoen mensen in Caracas en die wonen verspreid over barrio’s op de bergen.
Na een avontuurlijke autorit (Ellen vroeg: rijden ze hier nu rechts of links – antwoord: beide!) kwamen we aan bij onze posada – een soort pension – zo goed als naast de volksuniversiteit waar de Wereldvrouwenconferentie wordt gehouden.
Een heel leuk pension waar we ontvangen werden door ‘Brigadisten’ die al een paar weken aan het werk zijn. Een kamer gekregen, waar we met vijf personen overnachten. Een beetje passen en meten, maar erg goed.
Na wat levendige discussie en afspraken vielen we om half elf ons bed in… doodmoe, maar opgetogen dat we in Venezuela zijn.
Zaterdag
Op zaterdag vroeg op – vanwege het tijdverschil en omdat we elk moment van de dag willen meemaken. Na een heerlijk ontbijt ‘criolles’ (bonen, ei, areppa) was er een bespreking over het werk dat ons te doen staat. Maar eerst vertelden de vrouwen en mannen die hier al een paar weken zijn, over hun ervaringen.
Rond het middaguur maakten we ons op om met zijn allen naar het kantoor van Ana Soto te gaan. Met de metro naar de binnenstad. Vrouwen vanaf 55 jaar en mannen vanaf 60 jaar reizen hier gratis met de metro en de andere betalen ook niet meer dan een halve Bolivar, minder dan 10 cent.
Bij het kantoor van het Nationale Voorbereidingscomité van Venezuela aangekomen, werden we hartelijk door Venezolaanse vrouwen en mannen ontvangen. Na een gezamenlijk kopje koffie ging iedereen aan het werk in de internationale werkgroepen. Enorme spandoeken beschilderen voor de Wereldvrouwenconferentie en 8 maart (en discussie over de tekst die er op moet komen), conferentiemappen maken, financiële verantwoording, bespreking van overnachtingplaatsen, organisatie van het eten en transport, contact met de pers etc.
Ook gaan vrouwen en mannen uit Venezuela, Duitsland en Nederland op zaterdag tweemaal de straat op om bekendheid te geven aan de Wereldvrouwenconferentie: posters ophangen, folders uitdelen, muziek maken en vrouwen oproepen om deel te nemen aan de conferentie. De volgende zin werd ingestudeerd. Het gaat om een “muy importante conferencia de mujeres de base”. Ellen die de tweede keer mee de straat op was gegaan, vertelde dat de mensen heel geïnteresseerd waren over de Wereldvrouwenconferentie. De folders werden enthousiast meegenomen, ook door mannen om aan hun vrouwen te geven. De mensen vinden het geweldig en zijn er trots op dat vrouwen uit mannen uit Duitsland, Nederland en andere landen naar Venezuela komen voor deze conferentie.
Omdat ik besprekingen had met de vrouwen uit Venezuela en Duitsland kon ik helaas niet mee, maar de Ellen en de andere vrouwen en mannen kwamen opgetogen terug. Het was een groot succes en het plan is om vanaf vandaag elke dag de straat op te gaan!
Aan het eind van de middag was er een groot overleg met de deelnemers aan de Internationale Brigades uit Europa. Alle ervaringen zijn besproken en er zijn veel voorstellen gedaan. Monika (initiatiefneemster uit Duitsland) en ik (ook lid van initiatiefcomité) nemen deze voorstellen mee naar de eerstvolgende vergadering op maandag. Dan komen er ook vrouwen uit Argentinië en Ecuador voor de voorbereiding.
Zondagavond werd afgesloten met een bezoek aan een Jeugdfestival. Toen we terug wilden gaan met de metro, bleek deze al om 9 uur op te houden met rijden! Gelukkig vonden we een bus die ons in de buurt afzette.
Doodmoe, maar voldaan, rolden we ons bed in.
